Od wielu lat prowadzimy nasz serwis na Facebooku. W tym czasie otrzymaliśmy od Was dziesiątki, jak nie setki pytań, dotyczących pracy opiekunki. Pytacie o konkretne problemy, które dotyczą głównie osób, które pierwszy raz trafiły na sztelę.
Od wielu lat prowadzimy nasz serwis na Facebooku. W tym czasie otrzymaliśmy od Was dziesiątki, jak nie setki pytań, dotyczących pracy opiekunki. Pytacie o konkretne problemy, które dotyczą głównie osób, które pierwszy raz trafiły na sztelę. Część osób jest zagubiona, zmęczona czy wręcz przerażona nowym otoczeniem. Są osoby, które trafiły na przysłowiowe “miny”.
Staramy się pomagać jak potrafimy. Zawsze też tłumaczymy, że same jesteśmy opiekunkami ze sporym co prawda doświadczeniem, ale nie ze wszystkimi sytuacjami już się spotkaliśmy i nie na wszystko możemy zaradzić. Podpowiedzi szukamy u Was, publikując m.in. posty na naszym fanpage i z zaciekawieniem czytamy komentarze. Ostatnio coraz więcej osób zwraca się z pytaniami, jak zacząć pracę w opiece za granicą? Czy dadzą sobie radę, itp?
Zatem, od początku:
Kto może zostać opiekunką osób starszych za granicą? (część 1)
Część z nas ma doświadczenie wyniesione z domu, opiekując się dziadkami, rodzicami, rodziną bliższą lub dalszą, sąsiadami lub znajomymi. Są też osoby pracujące w kraju jako opiekunki dochodzące, które poświęcają na to kilka godzin dziennie. Trafiają też i te pracujące zawodowo w DPS-ach i innych podobnych instytucjach. Czy zdobyte w ten sposób doświadczenie to jest przydatne, na pewno. Są też i takie, które nie mają żadnego doświadczenia a do pracy za granicą pcha je sytuacja życiowa, ciekawość świata, czy ucieczka od tego, co mają w domu. Różnie to bywa.
Pozostaje się zmierzyć tylko, czy aż, z pracą przez całą dobę, z dala od domu i rodziny przez kilka tygodni lub miesięcy.
Trzeba zawsze pamiętać, decydując się na opiekunkę, że ta praca to nie tylko:
- mycie,
- pranie,
- gotowanie,
- podawanie leków,
- sprzątanie,
- robienie zakupów.
Opieka to przede wszystkim:
- ciągłe przebywanie ze starością, niedołężnością, chorobą i cierpieniem,
- złością i frustracją, że już nie można czegoś zrobić,
- złośliwością podopiecznych, "bo wtedy mnie będzie lżej, jak uprzykrzę komuś życie",
- samotnością gdy obca osoba zastępuje bliskich,
- strachem przed śmiercią,
- przysłowiowym oszczędzanie "na starość", bo może kasy zabraknąć.
Mało kto na początku pracy to sobie uświadamia. No bo i skąd ma to wiedzieć? W sieci znajdziemy głównie tylko licytacje firm, kto da więcej za miesiąc, jaka premia itp.
Kto może zostać opiekunką osób starszych za granicą? (część 2 język) zobacz >>>
Zdrowie opiekunki, czyli czy możesz zostać opiekunką osób starszych (część 3) zobacz >>>
c.d.n
*****
Ja trafiłam do pracy zupełnie "zielona". Pierwsza podopieczna dosłownie "wyssała" mi duszę. Po kilkunastu latach doświadczeń nauczyłam się, jak sobie z tym radzić. Jak radzić sobie ze stresem, który towarzyszy opiekunce każdego dnia. Nauczyłam, co wcale nie oznacza, że moja psychika jest nieczuła na codzienną pracę ze starością. Trzymajcie się
*****
Ja nie wyobrażam sobie opiekunki bez języka..to podstawa żeby móc komunikować się z podopiecznym rodzina i lekarzem czy terapeutami... chociażby spędzać czas wolny z pdp potrzebny jest język. Z doświadczenia wiem, że rodziny nie są zadowolone jeśli nie zna się języka...doświadczenie z latami można zdobyć. Ostatnio terapeuta żalił się niby na agenturę że przyjechała opiekunka zaniedbana brudna tak że też na to zwracajcie uwagę bo to nasza wizytówka...
*****
To nie jest zawód dla wszystkich. Bariera która może się stać nie do przejście dla niektórych to równie język kraju w którym się pracuje.
Zobacz cały post i wszystkie komentarze na naszym fanpage >>>>
POLECAMY
NOWOŚĆ - zobacz szczegóły Pakietu Ubezpieczeń dla Opiekunki za Granicą >>