Nowe miejsce pracy dla opiekunki zawsze wiąże się ze stresem. Jedziemy na nowe miejsce, stawiamy walizki i od progu słyszymy od zmienniczki zamiast dzień dobry - ale wsadzili ciebie na minę! Stoję zszokowana, w głowie gonitwa myśli: uciekać, zerwać kontrakt...
Nowe miejsce pracy dla opiekunki zawsze wiąże się ze stresem. Jedziemy na nowe miejsce, stawiamy walizki i od progu słyszymy od zmienniczki zamiast dzień dobry - ale wsadzili ciebie na minę! Stoję zszokowana, w głowie gonitwa myśli: uciekać, zerwać kontrakt, wracać, dzwonić do agencji… Ale co dalej?
Myślę że większość pracujący w opiece zetknęła się z podobną sytuacją lub w przyszłości może się spotkać.
O 5 rano wysiadłam pod nowym adresem i na wejście zostałam przywitana w ten sposób - uciekaj stąd, tu jest strasznie, nie ma co jeść, pdp straszna zołza, czepia się i cały czas wrzeszczy. Nigdy nie spotkałam się z taką reakcją zmienniczki. Przyznacie, że początek kontraktu jak z najczarniejszych snów.
Włos mi się na głowie zjeżył, łza zakręciła się w oku ze zmęczenia i ze stresu.
Pomyślałam sobie , powoli, najpierw trzeba się rozejrzeć na spokojnie i spróbować rozbroić tę minę.
Po przywitaniu z nowa pdp pomyślałam sobie, nie będzie łatwo.
- moja zmienniczka cały czas nerwowo reagowała na każdy gest pdp
- przywitałam się, przedstawiłam i powiedziałam, że teraz ja jestem jej opiekunką i razem będziemy mieszkać przez najbliższe kilka tygodni
- pdp odpowiedziała, że nareszcie ktoś mówi po niemiecku i nie będzie musiała cały czas pokazywać palcem, co chce, żeby jej podać (i tu odkryłam pierwszy, najważniejszy problem konfliktu podopiecznej ze zmienniczką - język)
I zostałam.
- gdy pdp zaczyna podnosić głos(możliwe, że głośne komendy działały na moją zmienniczkę), ja odpowiadam: proszę powiedzieć mi to spokojnie, proszę powiedzieć mi to jeszcze raz bo nie rozumiem, mam tylko dwie ręce, proszę się nie denerwować, powoli wszystko zrobię, niestety, to nie należy do moich obowiązków, proszę poczekać na wizytę ludzi z Caritasu, niestety, za chwilę wychodzę na przerwę, zrobię, jak wrócę, itp.
- gdy pdp jest nerwowa i strzela focha po prostu się nie odzywam, robię swoje, podaję co chce i wychodzę z pokoju.
- jest jak dziecko, które próbuje, gdzie są granice mojej tolerancji i wytrzymałości.
Po pierwszej rozmowie z rodziną, zobaczyłam ulgę na twarzy córki, gdy powiedziałam że jestem spokojna, cierpliwa i myślę, że wszystko będzie dobrze (choć po pierwszym, porannym przywitaniu zmienniczki miałam ochotę uciec).
Powoli wszystko się zmienia, chociaż każdy dzień przynosi nowe wyzwania.
I tak cały czas szukam sposobu jak rozbroić tę minę do końca. Jak ja nie skorzystam, to swojej zmienniczce zostawię sztelę zdecydowanie lepszą do życia i pracy....
*****
*****
Zobacz cały post i wszystkie komentarze na naszym fanpage >>>>
POLECAMY
NOWOŚĆ - zobacz szczegóły Pakietu Ubezpieczeń dla Opiekunki za Granicą >>