Muzyka klasyczna, czyli pigułka na demencję

Miałam pod opieką już kilka podopiecznych z demencją. Doświadczona opiekunka i opiekun wie, że każdy przypadek jest inny. Jedni chorzy są spokojni, wyciszeni i zamknięci w sobie, inni agresywni, głośni, krzyczący, itd. Mi raz tylko trafiła się ta spokojna odmiana, a pozostałe przypadki należały do tych “niespokojnych”. Jakoś dawałam sobie radę. Będzie chwila, to opiszę poszczególne przypadki, bo każdy inny a moje doświadczenie może komuś pomóc.

A dzisiaj - Irenka, nasza koleżanka z Mainz. Ma pod opieką babcię z demencja w wersji agresywnej. Babka wrzeszczała, drapała, był problem z wykonywaniem najdrobniejszych czynności. Leki na wyciszenie niewiele pomagały. Irena już zwątpiła, biła się z myślami, że nie da rady i trzeba będzie kończyć to zlecenie. Żadna z moich podpowiedzi nie przydała się. W Nowy Rok, przy takich wrzaskach włączyła telewizor (myśląc sobie, a rób babko co chcesz) W telewizji była transmisja koncertu z Filharmonii Wiedeńskiej…babka zamilkła, zaczęła się uśmiechać i dyrygować.

“Ho ho, takaś ty!!” - pomyślała Irena. Znalazła w radiu stację, która nadaje taką muzykę. Muzyka grała, pdp się wyciszała i w domu zapanował względny spokój.



*****
Miałam podopieczną, która urządzała takie wrzaski, że bałam się, czy któregoś dnia do drzwi nie zapuka patrol policji. Sąsiedzi niby wiedzieli, że babcia z demencją, ale patrzyli na mnie podejrzliwie. Ja po dwóch tygodniach przywykłam i nagła cisza w pokoju babki wzbudzała niepokój

*****
Tak to prawda, moja pdp tez się wycisz przy muzyce klasycznej. W niedziele do południa mam święty spokój bo w radio leci koncert

*****
Miałam taką wrzeszcząca , ręce opadały, reagowała pozytywnie na sport, telewizor był nastawiony na kanał sportowy i babka była cicho

*****
"Ciocia dobra rada" - ciśnie mi się na myśl, gdy przeglądam komentarze "specjalistów" od pracy opiekunki. To tak, jakby specjalista od kursów asertywności został wywalony z korporacji za brak wyników, nie zrozumiał, że się do tego nie nadaje i ciągle opowiada te same głodne kawałki. Minęło właśnie 12 lat, gdy zaczęłam pracę jako opiekunka. Opiekunka na krótkie zlecenia, miesiąc - rzadziej dwa. Zaliczyłam grubo ponad 60 szteli w Niemczech i kilka w Austrii. Każda była inna, żadna nie była idealna. Taki zawód wybrałam i nie mam z tym problemów. Często potrzebowałam wsparcia, dobrego słowa czy choćby gestu, że będzie ok. Nie ma pracy idealnej. A w tej dodatkowo nie da się od tak spakować walizki i trzasnąć drzwiami, bo mi nie pasuje. Starość, z którą mamy zawodowo do czynienia, to nie jest słodka, sympatyczna i uśmiechnięta babcia z folderów reklamowych. Podsumowując - większość z nas nie oczekuje za przeproszeniem pieprzenia w kółko o tym, że ja jestem najważniejsza, że zawsze mogę zmienić robotę, że trzeba być asertywnym i nie pozwolić wejść sobie na głowę. Ja to wiem, my to wiemy, większość z nas to wie. Opiekunki Za Granicą to zdecydowanie nie miejsce na dołowanie się, tylko na wspieranie i udzielanie dobrych, sprawdzonych rad. Ja przynajmniej tego tu oczekuję i sama staram się dzielić własnym doświadczeniem. Szanujmy się

Zobacz cały post i wszystkie komentarze na naszym fanpage >>>>